Այս ամգամ ես կպատմեմ իմ ուսուցչուհի` սիրելի ըկեր Գոհարի մասին: Ընկեր Գոհարը մեզ դասավանդում է հայոց լեզու և գրականություն: Դե, իհարկե, ընկեր Գոհարին գիտեն բոլո՜ր-բոլորը, այդ իսկ պատճառով ես չեմ պատմի նրա մասին: Եթե չիմանայիք, շա՜տ բաներ կպատմեի: Առաջինը
կպատմեմ հայոց լեզվի մասին: Հայոց լեզվից մենք շատ բաներ ենք անցել, օր՝. անձնանիշ և իրանիշ գոյականներ, հասարակ և հատուկ անուններ, գոյականի թիվը, որոշյալ և անորոշ գոյականներ, հոդեր և վերջապես հոլովներ: Գրականությունից մենք անցնում ենք միայն պ
ատմվածքներ, բանաստեղծություններ, այսպես ասած, մեր դասերը հիմնականում բանավոր են, իհարկե, գրավոր էլ է տալիս ընկեր Գոհարը, բայց այդքան հաճախ չէ, ինչքան որ հայոց լեզվից: Գրականությունից մենք սովորել ենք Եղիշե Չարենցի <<Էլի գարուն կգա>>, <<Ես իմ անուշ Հայաստանի>>, <<Հայրենիքում>> բանստեղծությունները: Իհարկե, կան բանաստեղծություններ, որոնք մեզ համար դժվար և շատ էր անգիր սովորելը, այդ իսկ պատճառով մենք այդ բանաստեղծությունները ուղղակի ընթերցել ենք և ծանոթացել դրանց հետ: Ընկեր Գոհարը մեզ նաև հանձնահարել էր կարդալ Դանիել Դեֆոյի <<Ռոբինզոն Կրուզո>> գիրքը: Իսկ այս ամսվա լրացուցիչ ընթերցանության համար հանձնարարված է Ջեկ Լոնդոնի <<Սպիտակ Ժանիքը>>, որը ես ամռան արձակուրդին եմ կարդացել, այդ պատճառով էլ ընկեր Գոհարը հանձնահարել է կարդալ ուրիշ գիրք, որի հեղինակն է նույնպես Ջեկ Լոնդոնը: Այսպիսով ես կավարտեմ իմ նյուրը ընկեր Գոհարի մասին: